ριμπάουντ

το, Ν

άκλ.

1. (κυρίως στην καλαθοσφαίριση) αναπήδηση που κάνει ένας αθλητής προκειμένου να πάρει την μπάλα μετά από αποτυχημένη βολή προς το καλάθι

2. φρ. α) «επιθετικό ριμπάουντ»

(αθλ.) ριμπάουντ που κερδίζει ο καλαθοσφαιριστής μετά από αποτυχημένη προσπάθεια τών συμπαικτών του

β) «αμυντικό ριμπάουντ»

(αθλ.) ριμπάουντ που κερδίζει ο καλαθοσφαιριστής μετά από αποτυχημένη προσπάθεια τών αντιπάλων του.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. rebound (< re- + γαλλ. bondir «αναπηδώ»)].